Hoewel hun eerdere passage in Jh Sojo (2015) nog vers in het geheugen ligt, herhaalt historie zich nogmaals. Met een beetje fantasie zelfs vergelijkbaar met Las Vegas dat in de jaren 1930 transformeerde van een stadje van niets naar het meest beroemde gokparadijs op de planeet, schreef ook Fatso Jetson en met name de uit Yawning Man komende Mario & Larry Lalli namelijk geschiedenis als innovators van de toen fel opkomende Stoner Rock.
Tenzij U de laatste decennia onder een steen heeft gewoond, is deze muzikale stroming met ronkende namen als Master of Reality, Kyuss of – hoewel Josh Homme zich herhaaldelijk trachtte te distantiëren van deze term – Queens of The Stone Age, u wellicht niet vreemd. Vergelijk het een beetje met wat het zwaar onderschatte Anvil voor de Heavy Metal heeft betekent, maar evenzo in de Stoner Rock worden de nochtans significante pioniers van Fatso Jetson nogal vaak weggecijferd. Nochtans niet door Josh zelf die zoals U hierboven kan zien, Fatso Jetson met plezier in zijn ondertussen wereldbekende Rancho De La Luna in Joshua Tree programmeerde.
Zeg nu zelf, je moet het toch maar doen. Wonende in een woestijn, hadden de broertjes Mario & Larry Lalli & compaan Tony Tomay er genoeg van om bands te spotten in de nachtelijke uren in Mexicaanse restaurants, schimmige poolcafés of ergens op een door een generator aangedreven PA op een verloren rotsformatie in de woestijn. Gemotiveerd door hun muzikale dna, werd in 1994 besloten ze dan ook een eigen café te openen. Ver weg van de trendy scenes die Los Angeles, Orange County & San Diego overspoelde, werd Rhythm and Brews de eerste rock club in de woestijn een feit. Ondanks goed volk zoals bijvoorbeeld het hierboven spelende Kyuss, kreeg de nood om zelf te spelen stilaan de overhand.
Sowieso kan niet iedereen zeggen dat hij als zijn debuut gewoon als opener voor Greg Ginn (Ex-Black Flag) heeft gespeeld, maar nog sterker is het feit dat deze labelbaas van het legendarische SST records zijn support zo straf vond dat hij Fatso Jetson gelijk een recorddeal aanbood. STINKY LITTLE GODS (1995) en POWER OF THREE (1997) werden vereeuwigd in de SST-cataloog, maar er waren kapers op de kust. Namelijk het al even notoire Man’s Ruin label van de paar weken geleden overleden Frank Kozik (1962-2023), die overigens reeds Palm Spring desert sound gerelateerde albums van onder meer Kyuss, Queens of The Stone Age, The Desert Sessions, Fu Manchu alsook het recent nog in de rubriek Cat Flap #75 bejubelde Unsane uitbracht. Op de valreep sloot Man’s Ruin met FLAMES FOR ALL (1999) de eeuwwisseling waardig af, maar ondanks er werd gewerkt met klasproducers als Chris Goss, werd het vanaf dan rondshoppen geblazen voor een evenwaardig label te vinden.
Wie zich nog bijvoorbeeld hun show op Dynamo Open Air (1999) nog kan herinneren, weet dat in tegenstelling tot hun vele Stoner broeders – die vaak blijven hangen in het patroon van heavy riffs – Fatso Jetson hun muzikale cirkel verbreedt door evenzeer punk, jazz, blues of surf te integreren. Wat niet hetzelfde is als het ontwijken van diezelfde heavy riffs! Om het in de woorden van het latere Monster Magnet te stelllen: ‘It’s a satanic drug thing, you wouldn’t understand!’
In the deep south barst het blijkbaar van de woestijnen, want als support op deze Legends of The Desert Tour 2023 komt het Texaanse High Desert Queen de boel mee helpen verzanden.
Meer info:
SVN's Unsane Vortex 